📖 அரண்மனை சாபத்தின் இரகசியம்
அத்தியாயம் 1 – ஊரின் மர்மம்
தமிழகத்தின் தெற்குப் பகுதியில், வனங்களால் சூழப்பட்ட ஒரு பழமையான ஊர் இருந்தது. அந்த ஊர் பெயர் வள்ளியூர். இன்றும் அங்கே பசுமையான வயல்கள், நதிகள், பழங்காலக் கோவில்கள், மலைகள் எல்லாம் அழகாய் இருந்தாலும், அந்த ஊர் ஒரே ஒரு விஷயத்துக்காகப் பிரபலமானது — அரசரின் பழைய அரண்மனை.
அரண்மனை பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பு கட்டப்பட்டது. அது பெரிய சுவர்கள், உயரமான கோபுரங்கள், விசாலமான தோட்டங்கள், கல்லால் செதுக்கிய சிலைகள் எல்லாம் கொண்டிருந்தது. ஆனால் அந்த இடம் இப்பொழுது பூட்டப்பட்டு, யாரும் அருகில் போகத் தயங்கவில்லை. காரணம் — அங்கே இருக்கிற சாபம்.
ஊர்ல பெரியவர்கள் சொல்வார்கள்:
“அந்த அரண்மனைக்குள் போனவன் உயிரோடு திரும்பி வந்ததில்லை. அங்கே அரசனின் ஆவி சுற்றித் திரிகிறது. இரவுகளிலே சிலர் கேள்விப்பட்ட குரல்கள், விளக்கமின்றி மின்னும் ஒளிகள், பயமுறுத்தும் சிரிப்புகள்...”
அந்தக் கதைகளை கேட்டாலே மக்கள் நடுங்கி விடுவார்கள். ஆனால் சில இளம் பையன்கள் தைரியமா போய் பார்த்து வந்ததாகச் சொல்வார்கள். ஆனாலும் அவர்களுடைய குரல் நடுங்கும்.
ஒருநாள் ஊருக்கு ஒரு புதிய மனிதர் வந்தார் — அருண்.
அவர் ஒரு பத்திரிகையாளர். நாட்டின் பல இடங்களிலே மர்மங்கள், பழமையான இடங்கள் பற்றி ஆராய்ந்து கட்டுரைகள் எழுதுபவர். அருண் வள்ளியூருக்கு வந்ததும், மக்கள் அவரைச் சுற்றி கதைகள் சொல்லத் தொடங்கினார்கள்.
“அண்ணா, அரண்மனையிலே போகவேண்டாம். அது ஆபத்து.”
“அந்த அரசன் பேராசைக்காரன். அவன் உயிரோடு இருந்தபோது பலரை கொன்றான். அவன் ஆவி இன்னும் நிம்மதி அடையவில்லை.”
“அரசன் இறப்பதற்கு முன்பு சொல்லிய சாபம் இன்னும் அந்த இடத்தில் உயிருடன் இருக்கிறது.”
அனைவரும் அவனை எச்சரித்தார்கள். ஆனால் அருணுக்கு அதுவே ஆர்வத்தை ஏற்படுத்தியது.
“இதை நான் ஆராய வேண்டியது தான்,” என்று அவர் மனதில் முடிவு செய்தார்.
அவர் ஊரில் பழைய நூல்கள், பெரியவர்கள் சொல்லும் கதைகள், சில இடங்களின் கல்வெட்டுகள் எல்லாம் சேகரிக்கத் தொடங்கினார். அதில் ஒரு விஷயம் அவரை அதிர்ச்சியடையச் செய்தது.
அந்த அரண்மனையில் இன்னும் திறக்கப்படாத ஒரு ரகசிய அறை இருக்கிறது என்று பழைய நூலில் எழுதப்பட்டிருந்தது.
அந்த அறையில் என்ன இருக்கிறது?
அதுதான் சாபத்தின் காரணமா?
அல்லது அரசன் புதைத்த பொக்கிஷமா?
இந்த கேள்விகள் அருணின் மனதைத் தீப்பற்ற வைத்தன.
அவருக்கு தெரியும் — அவர் செல்லும் வழி சுலபமில்லை. ஆனால் அவர் பின்வாங்க விரும்பவில்லை.
இப்படியே, வள்ளியூரின் மர்மமான அரண்மனை, அருணின் வாழ்நாளையே மாற்றப் போகிறது.
📖 அரண்மனை சாபத்தின் இரகசியம்
அத்தியாயம் 2 – பத்திரிகையாளர் அருண் வருகை
அருண் அந்த ஊரில் தங்கி இருந்தது ஒரு சிறிய லாட்ஜில்.
மதியம், சாலையோரத்தில் இருந்த தேக்கடையில் அவன் காபி குடித்துக் கொண்டிருந்தான். அந்த இடம் எப்போதும் மக்களால் களைகட்டியிருந்தாலும், அவன் அருகே அமர்ந்தவர்கள் அனைவரும் ஒரே விஷயத்தையே பேசினார்கள் — அரண்மனை சாபம்.
அருணுக்கு அந்தச் சொற்கள் சுவாரஸ்யமாக இருந்தது. அவன் எப்போதுமே “மர்மம் என்பது உண்மையை மறைக்கும் ஒரு முகமூடி மாதிரி தான்” என்று நம்புபவன். அதனாலே, எத்தனை பேர் பயமுறுத்தினாலும், உண்மையை கண்டுபிடிக்க வேண்டும் என்ற உறுதியிலிருந்தான்.
அந்த நேரத்தில்தான், ஒரு பெண் அவன் அருகே வந்தாள். பெயர் மாலா. அவள் ஒரு உள்ளூர் ஆசிரியர்.
“நீங்க பத்திரிகையாளர் தானே? இங்க வந்ததும் எல்லாரும் பேசிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். உண்மையிலேயே அந்த அரண்மனைக்குள் போக நினைக்கிறீர்களா?” என்று அவள் கேட்டாள்.
அருண் சிரித்துக் கொண்டு:
“ஆம், அது தான் என் நோக்கம். அந்த இடம் சாபப்பட்டிருக்கிறதா, இல்லையா என்பதை கண்டுபிடிக்கணும். அங்கே உள்ள உண்மை உலகமே அறியணும்.”
மாலா சில நிமிடங்கள் அமைதியாக இருந்தாள். பிறகு மெதுவாக சொன்னாள்:
“நான் உங்களுக்கு உதவ விரும்புகிறேன். நான் அந்த ஊர்லே பிறந்தவள். என் தாத்தா அந்த அரண்மனையில் வேலை செய்தவர். அவர் பல ரகசியங்களைச் சொன்னார். ஆனால் யாரும் அவற்றை நம்பவில்லை. நீங்க விரும்பினால், நான் அந்தக் கதைகளை பகிர்ந்து கொள்ளலாம்.”
அருணின் கண்கள் ஒளிர்ந்தன.
“அப்படியானால் நீங்க தான் என் ஆராய்ச்சிக்குப் பெரிய உதவி. நாளைக்கு அரண்மனைக்கு வெளியே செல்லலாமா? அங்கேயே நாம தொடங்கலாம்.”
அடுத்த நாள் காலை, சூரியன் உதித்தவுடனே அருணும் மாலாவும் அரண்மனைக்குச் சென்றார்கள்.
அரண்மனையின் பெரிய கல் வாயிலைக் கண்டதும், அருணின் உள்ளத்தில் ஒரு விதம் கிளர்ச்சி. அது பயமா, ஆர்வமா என அவருக்கே புரியவில்லை.
மாலா சொன்னாள்:
“என் தாத்தா சொன்னார்… இந்தக் கதவின் பின்னால் பல உயிர்களின் குரல்கள் அடைக்கப்பட்டிருக்கிறது என்று. அதை திறக்கும் போது, அந்தக் குரல்கள் மீண்டும் வெளியில் வருமாம்.”
அருண் கதவின் அருகே நின்று, அந்தக் கல்லில் செதுக்கிய எழுத்துக்களைப் பார்த்தான். அவை பழைய தமிழ் மொழியில் இருந்தன. மெதுவாக அவற்றைப் படிக்க முயன்றபோது, அவன் நடுங்கிப் போனான்.
“இங்கே நுழைவோன் உயிரோடு திரும்பான் என்ற நம்பிக்கை பொய். இரகசியத்தை மறைக்க என் ஆவி எப்போதும் காவலாக நிற்கும்.”
அருணின் மூச்சு கனத்தது.
ஆனா அவன் மனசு சொன்னது: “இது தான் என் பணி. நான் பின்வாங்க மாட்டேன்.”
அந்த தருணமே, வள்ளியூர் அரண்மனையின் கதவுகள் அவனை நோக்கி சத்தமில்லாமல் திறக்கத் தொடங்கின.
📖 அரண்மனை சாபத்தின் இரகசியம்
அத்தியாயம் 3 – மாலாவின் ஆராய்ச்சி
அரண்மனைக்குள் முதல் அடியை வைத்தவுடன், காற்று கூட கனமாக மாறியது. அந்த இடத்துக்கு ஒரு தனி வாசனை இருந்தது — பழமையான கல்லின் மணம், ஈரமான தூசிப் புகை, மறைந்து போன உயிர்களின் நிழல்கள் போல.
மாலா, அருணின் அருகில் நடந்துகொண்டு சொன்னாள்:
“என் தாத்தா சொல்லினார்… இந்த அரண்மனையில் மூன்று ரகசிய அறைகள் உள்ளன. அவற்றுள் நுழைந்தவர் மீண்டும் வெளியே வரவில்லை என்பதுதான் கதைகள்.”
அவள் பையில் இருந்து ஒரு பழைய நோட்டுப் புத்தகத்தை எடுத்தாள்.
“இது என் தாத்தாவின் கைப்பதிவு. அவர் அங்கே வேலை செய்தபோது பார்த்த விஷயங்களை எல்லாம் எழுதியிருக்கிறார். ஆனால் பல பக்கங்கள் கிழிக்கப்பட்டு போயிருக்கிறது. அது யாரோ திட்டமிட்டுப் பறித்தது போல.”
அருண் அந்தப் பக்கங்களைப் பார்த்தான். சில இடங்களில் பழைய வரைபடம் மாதிரி இருந்தது.
“இது அரண்மனைக்குள் இருக்கும் பாதைகளின் வரைபடம் போல இருக்கே!” என்று அவன் ஆச்சரியமாய் சொன்னான்.
மாலா தலை அசைத்தாள்.
“ஆம். ஆனால் கவனமாக இருக்கணும். அந்த பாதைகளில் சில, நம்மை சிக்க வைக்கும். என் தாத்தா சொன்னார்… சாபம் என்பது வெறும் கதையல்ல, அது உயிரைப் பறிக்கும் வலிமை.”
அவர்கள் இருவரும் நடந்து கொண்டிருந்தபோது, ஒரு பெரிய ஓவியம் அவர்களின் பார்வையை ஈர்த்தது. அந்த ஓவியத்தில் ஒரு ராஜா, கையில் வாள் பிடித்து நிற்பது போல இருந்தது. ஆனால் விசித்திரமாய், அந்த ஓவியத்தின் கண்கள் உயிருடன் இருப்பது போலவே அவர்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது.
அருண் சற்றே நடுங்கினான்.
“மாலா… உங்களுக்கு தோணுதா? அந்த ஓவியக் கண்கள் நம்மைப் பின்தொடர்ற மாதிரி இருக்கே?”
மாலா சற்றும் அஞ்சாமல் அருகே சென்று ஓவியத்தைத் தொட்டாள். அந்த நேரமே, சுவரின் பின்புறம் இருந்து ஒரு ஒலி —
கீச்ச்… கீச்ச்…
மெதுவாக சுவர் பக்கமாக திறக்கத் தொடங்கியது. அதன் பின்னால், ஒரு மறைவு பாதை.
மாலா மூச்சை அடக்கிக்கொண்டு சொன்னாள்:
“அருண், இது தான் முதல் இரகசிய பாதை. ஆனால் என் தாத்தா எச்சரித்தார்… இதைத் திறப்பது ஆபத்து.”
அருணின் கண்களில் பயம் இருந்தாலும், அதைவிட அதிகமான ஆர்வம் இருந்தது.
“மாலா, உண்மையை கண்டுபிடிக்கவே நாம இங்கே வந்தோம். இந்தப் பாதை எங்கே போகிறதோ பார்த்தே ஆகணும்.”
அவர்கள் அந்த இருண்ட பாதையில் அடியெடுத்து வைத்தனர். சுவர் மூடிக் கொண்டது. வெளிச்சம் மறைந்தது. காற்று திடீரென குளிர்ந்தது.
அந்த இருளில் மாலா மெதுவாகச் சொன்னாள்:
“அருண்… எனக்கு தோணுது… நம்மை யாரோ பின்தொடர்ற மாதிரி.”
அருண் கைபேசியின் லைட்டை ஆன் செய்தான்.
ஒளி பரவியதும், சுவரில் பழைய தமிழ் எழுத்துக்கள் தெரிந்தன.
அதில் எழுதப்பட்டிருந்தது:
“இங்கே நுழைந்தவர், இரத்தத்தின் விலையைக் கொடுத்து தான் உயிர் பிழைப்பார்.”
அவர்களின் இதயம் ஒரே நேரத்தில் துடித்தது.
அந்த நேரத்தில், அந்த இருளின் நடுவே ஒரு நிழல் அசைந்தது.
