આ વાર્તા એક પતિના વિચારોથી શરૂ થાય છે, જે તેની પત્ની સાવિત્રીને યાદ કરે છે. તેણીના પ્રત્યેના તેના લાગણીઓ અને યાદો દર્શાવે છે. પતિ પોતાના દુખ અને સંઘર્ષ વિશે વિચારે છે, અને કેવી રીતે સાવિત્રીની ઉપસ્થિતી તેમને આશા અને આનંદ આપે છે. તે પોતાના જીવનના 56 વર્ષોની યાદ કરે છે, જ્યારે તેણે સાવિત્રીને લગ્ન કર્યા હતા. પતિ સાવિત્રીને સરસ રીતે યાદ કરે છે કે કેવી રીતે તેણી તેની ખુશીઓ અને દુખમાં સાથી રહી છે, અને કેવી રીતે તેણીએ તેની બારી પાસે ઊભા રહીને તેની રાહ જોઈ છે. તેના ગુસ્સા અને ઝગડા વિશેની વાતો પણ છે, જ્યાં પતિ માનતો છે કે સાવિત્રીના સહનશીલતા અને નિર્દોષતા તેને શાંતિ આપે છે. પતિ ગમે ત્યારે મધ્યરાત્રે શીરો ખાવા માંગે છે અને સાવિત્રી તેને નિઃસ્વાર્થ રીતે સેવા આપે છે, જે તેમના સંબંધની ઊંડાઈને દર્શાવે છે. વાર્તા અંતે, પતિની આંખો તેની લાગણીઓની વાત કરે છે, જે સાવિત્રીને સમજાય છે, અને તે માનતો છે કે તેમણે ક્યારેય શબ્દોની જરૂર નથી પડતી, કારણ કે સાવિત્રી તેના મનના ભાવોને સરળતાથી સમજવાની શક્તિ ધરાવે છે.
તારા પડછાયા ના લગોલગ
aateka Valiulla દ્વારા ગુજરાતી વાર્તા
વર્ણન
તું ઓળખે ને મને..તારીખો અને વરષો મને બહુ યાદ રહેતા નથી..એ તો તારું કામ હતું..કઈ વાત ને કેટલાં વર્ષ વિત્યા?..કઈ તારીખે શું થયું હતું ? એ તું બહુ સરળતા થી યાદ રાખતી હતી..એ તો તારા સાથે વર્ષો વીત્યા એટલે હવે મને પણ થોડું યાદ રાખતા આવડી ગયું.. હા તો હું એમ કેહતો હતો આ ઓરડા નો મારો પ્રિય ભાગ એ આ બારી છે.. યાદ છે તને ..?આ બારી પાસે ઉભી રહી તું રોજ સાંજે મારી રાહ જોતી હતી..મને દૂર થી આવતો જોઈ તું કેટલી ખુશ થઈ જાતી હશે.. તે તારું એ હાસ્ય પણ આ બારી સાથે વહેચ્યું..અને જયારે મારા સાથે કોઇક વાર ઝગડો થાય..જો કે સત્ય તો એ હતું કે
